Wraz z rosnącą liczbą rozwodów wzrasta także liczba rodzin zakładanych przez osoby rozwiedzione. Rodzina taka staje wobec specyficznych problemów. Każdy z jej członków przeżywa jeszcze stratę wynikającą z rozpadu poprzedniego związku, a już go czeka złożony proces przystosowania się do nowej sytuacji rodzinnej i nowych wewnątrzrodzinnych relacji.
Członkowie nowo założonej po rozwodzie rodziny nie mają jeszcze wspólnych doświadczeń, nie znają swoich przyzwyczajeń, często mają różne przekonania religijne i różne upodobania. Bywa, że nowi małżonkowie spędzili ze sobą niewiele czasu przed ślubem i dopiero teraz poznają się na co dzień. Dzieci są obarczone dodatkowo z powodu wewnętrznego rozdarcia pomiędzy uczuciem do rodzica, z którym przebywają na stałe, a uczuciem do rodzica, którego tylko odwiedzają (bo mieszka gdzie indziej).
W nowo powstałej rodzinie wytworzą się jednak trwałe więzi, jeśli wszyscy jej członkowie będą się starali je budować. Temu celowi służy:
- Pogodzenie się każdego ze stratami,
- Wypracowanie razem metod podejmowania decyzji w nowej rodzinie,
- Coraz lepsze poznawanie się nawzajem oraz emocjonalne zbliżenie się do siebie i wzmacnianie tych nowych związków,
- Solidarne wspieranie się nawzajem w różnych sytuacjach,
- Sprzyjanie kontaktom dzieci z naturalnymi rodzicami.
Pomimo tego, że spełnienie powyższych warunków bywa niekiedy trudne, większości nowo powstałych rodzin się to udaje. Często zwracają się o pomoc do dziadków, dalszej rodziny, specjalistów. Zdarza się, że w nowej sytuacji dziecku potrzebna jest pomoc specjalisty, jeśli obserwują u dziecka uczucia, z którymi jego psychika sobie nie radzi:
- Poczucie osamotnienia w przeżywaniu straty,
- Wewnętrzne rozdarcie pomiędzy miłością do matki i do ojca oraz przywiązaniem do jednego i drugiego domu,
- Poczucie wykluczenia z życia rodziny,
- Zamykanie się w sobie w poczuciu winy i gniewu,
- Zagubienie w ocenach co jest dobre a co złe,
- Skrępowanie i zażenowanie w zachowaniu wobec naturalnych rodziców i rodzeństwa oraz wobec ojczyma lub macochy i przybranego rodzeństwa.
Zwrócenie się o pomoc do specjalisty nie tylko dla dziecka, ale i dla całej rodziny należy rozważyć w następujących przypadkach (jeśli nie ma szans, że sytuacja się poprawi):
- Gniew dziecka skierowany jest zawsze przeciwko temu samemu członkowi rodziny,
- Dziecko wyraźnie daje do zrozumienia, że potępia naturalnego lub przybranego rodzica,
- Jedno z rodziców jest pod wpływem tak silnego stresu, że nie jest w stanie sprostać zwiększonym potrzebom emocjonalnym dziecka,
- Macocha/ojczym lub matka/ojciec wyraźnie faworyzuje któreś z dzieci, a problemy wychowawcze macocha pozostawia ojcu lub ojczym matce, zamiast je wspólnie rozwiązywać,
- Członkowie rodziny nie czerpią żadnej przyjemności i satysfakcji z codziennych zajęć, które przedtem ich cieszyły: dotyczy to zarówno pracy i szkoły, jak spotkań z przyjaciółmi lub rodziną.
Większość rodzin założonych przez ludzi, którzy się rozwiedli, ma szansę na szczęśliwe życie. Muszą jednak mieć trochę czasu na wypracowanie nowych więzi i stworzenie nowych rodzinnych tradycji. Stają się wtedy trwałymi wspólnotami, w których dobrze się czują i dorośli, i dzieci, znajdując w nich zawsze wsparcie, dodające sił i odwagi.
Źródło: Bez niedomówień do rodziców o problemach dzieciństwa i dorastania – publikacja Instytutu Psychiatrii i Neurologii oraz wydawnictwa ELMA BOOKS.
